| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
 Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
Elen Sila Lumenn Omentielvo!
Witaj w Bag End
|
Królowie Numenoru
1. Numenor
Fëanor był wśród Eldarów najbieglejszy w sztukach i nauce, lecz zarazem najbardziej pyszny i samowolny. Jego dziełem były trzy klejnoty - Silmarile. Obdarzył je blaskiem dwóch czarodziejskich drzew: Telperiona i Laurelinu, oświetlających krainę Valarów. Nieprzyjaciel, Morgoth, pożądał tych klejnotów i ukradł je, a po zniszczeniu cudownych drzew zabrał Silmarile i strzegł ich w twierdzy Thangorodrim.
Fëanor wbrew woli Valarów opuścił Błogosławione Królestwo udając się na obczyznę, do Śródziemia, i uprowadzając ze sobą znaczną część swojego plemienia; zaślepiony pychą postanowił przemocą odebrać Silmarile Morgothowi klejnoty. Tak doszło do beznadziejnej wojny, w której Eldarowie i Edainowie wspólnymi siłami próbowali zdobyć Thangorodrim i ponieśli w końcu straszliwą klęskę. Edainami (Atani) nazywano trzy plemiona ludzi przybyłe najwcześniej na Zachód Śródziemia i na wybrzeża Wielkiego Morza; te plemiona były sprzymierzeńcami Eldarów w walce z Nieprzyjacielem.
W dziejach zdarzyły się tylko trzy związki małżeńskie między Eldarami a Edainami: Lúthien z Berenem, Idril z Tuorem, Arweny z Aragornem.W tym ostatnim małżeństwie połączyły się dwie z dawna oddzielone linie półelfów i odnowiony został ich ród.
Lúthien Tinúviel byłą córką Thingola zwanego Szarym Płaszczem, króla Doriathu w Pierwszej Erze, i Meliany, należącej do Valarów. Beren był synem Barahira z Pierwszego Domu Edainów. Lúthien z Berenem wydarli z żelaznej korony Morgotha piękny Silmaril. Lúthien poślubiając człowieka wyrzekła się nieśmiertelności i opuściła plemię elfów. Syn jej miał na imię Dior, a jego córka Elwinga przechowywała cenny Silmaril.
Idril Celbrindal była córką Turgona, króla ukrytego państwa Gondolin. Tuoa był synem Huora z rodu Hadora, Trzeciego Domu Edainów; wsławił się w wojnach z Morgothem. Synem Idril i Tuora był Eärendil Żeglarz.
Eärendil poślubił Elwingę, wspierany czarem Silmarila przeszedł przez Ciemności i dotarł na Najdalszy Zachód; przemawiając w imieniu zarówno elfów, jak i ludzi uzyskał pomoc, dzięki której pokonano Morgotha. Eärendilowi nie pozwolono wracać pomiędzy śmiertelników; statek Eärendila uniósł Silmaril w niebiosa, gdzie odtąd klejnot błyszczał w postaci gwiazdy na znak nadzieji dla mieszkańców Śródziemia, uciskanych przez Wielkiego Nieprzyjaciela i jego sługi. Silmarile przechowały dawne światło Dwóch Drzew Valinoru kwitnących dopóty, dopóki ich Morgoth nie zatruł. Dwa inne zginęły pod koniec Pierwszej Ery. Całą ich historię oraz wiele innych wiadomości wiadomości dotyczących elfów i ludzi można znaleźć w książce pt. Silmarillion
Synami Eärendila byli Elros i Elrond, peredhil, czyli półelfowie. W nich tylko przetrwała linia bohaterskich wodzów Edainów z Pierwszej Ery. Po upadku Gil-Galada tylko ich potomkowie reprezentowali w Śródziemiu linię królewską elfów.
Pod koniec Pierwszej Ery Valarowie zażądali od półelfów, by nieodwołalnie wybrali, do którego z dwóch plemion chcą należeć. Elrond wybrał plemię elfów i stał się mistrzem wiedzy. Przysługiwał mu więc ten sam przywilej co Elfom Wysokiego Rodu przebywającym jeszcze w Śródziemiu, mieli oni mianowicie prawo, gdy poczuli się już znużeni życiem wśród śmiertelników, wejść w Szarej Przystani na pokład statku i odpłynąć na Najdalszy Zachód; przywilej ten zachował moc nawet po odmianie świata. Dzieciom Elronda również dano wybór: mogły albo wraz z nim odejść z tych krain, albo tracąc dar nieśmiertelności zostać w Śródziemiu i tu umrzeć, gdy się czas dopełni. Dlatego to Elrondowi, czy to pomyślne, czy niepomyślne zakończenie Wojny o Pierścień musiało przynieść boleść i smutek.
Elros wybrał plemię ludzkie i pozostał wśród Edainów, ale zarówno on, jak i jego potomni cieszyli się szczególną długoletnością.
Valarowie, Opiekunowie Świata, dali Edainom w nagrodę za ofiary poniesione w walkach z Morgothem kraj odgrodzony od niebezpieczeństw nękających Śródziemie. Większość więc Edainów pożeglowała za Morze i kierując się światłem gwiazdu Eärendila dopłynęła do wielkiej wyspy Elenny, położonej najdalej na zachód ze śmiertelnych krajów. Tam założyli królestwo Númenor.
Pośrodku wyspy wznosiła się wysoka góra, Meneltarma; z jej szcytu człowiek obdarzony bystrym wzrokiem mógł dostrzec białą wieżę przystani Eldarów w Eressëi. Eldarowie nawiązali z Edainami przyjazne stosunki, wzbogacając ich wiedzą i hojnymi darami; jedno wszakże wyznaczono Edainom ograniczenie, Zakaz Valarów: nie wolno im było żeglować dalej na zachód, niż sięgali wzrokiem ze swoich wybrzeży, ani postawić stopy w Krajach Nieśmiertelnych. Chociaż bowiem długowieczni w pierwszych czasach żyli trzykroć dłużej niż zwykli ludzie - musieli pozestać śmiertelni, bo Valarowie nie mieli prawa pozbawić ich przywileju człowieka. (Czy może Przekleństwa Człowieka - jak później ten dar nazwano).
Elros był pierwszym królem Númenoru i zapisał się w dziejach po imieniem Tar-Minyatur - tak bowiem brzmiało to w języku elfów. Potomkowie jego żyli długo, ale podlegali śmierci. Później, gdy zdobyli znaczną potęgę, mieli żal do praojca, który wybrał los ludzi; zazdrościli nieśmiertelności przysługującej Eldarom i szwmrali na Zakaz Valarów. Tak się zaczął ich bunt, podsycony przewrotnymi radami Saurona, bunt, który doprowadził do upadku Númenoru i ruiny dawnego świata - o czym opowiada księga Akallabê.
Oto imiona królów i królowych Númenoru: Elros Tar-Minyatur, Vardamir, Tar-Amandil, Tar-Elendil, Tar-Meneldur, Tar-Aldarion, Tar-Anlalimë(pierwsza panująca królowa), Tar-Anárion, Tar-Súrion, Tar-Telperiën(druga królowa), Tar-Minastir, Tar-Kiryatan, Tar-Atanamir Wielki, Tar-Ancalimon, Tar-Telemaitë, Tar-Vanimeldë(trzecia królowa), Tar-Alcarin, Tar-Calmacil.
Następcy Calmacila porzucając imiona elfów panowali pod imionami wziętymi z języka númenorejskiego(czyli adânajskiego): Ar-Adûnakhôr, Ar-Zimrathôn, Ar-Sakalthôr, Ar-Gimilzôr, Ar-Inziladûn. Inziladûn jednk, żałując tej zmiany, przybrał imię Tar-Palantir - "Dalekowidzący". Córka jego miała być czwartą królową, Tar-M&icuteriel, lecz siostrzeniec królewski zagarnął podstępnie tron i władał jako Ar-Parazô Złoty, ostanti król Númenoru.
Za czasów Tar-Elendila pierwsze statki Númenorejczyków przybiły znów do brzegów Śródziemia. Pierworodna jego córka, Silmarien, miała syna Valandila, który był pierwszym władcą zachodniego kraju Andúnië. i przyjaźnił się z Eldarami. Potomkami Valandila byli w prostej linii byli Amandil, ostatni władca Andúnië, i jego syn Elendil Smukły.
Szósty król zostawił jednego tylko potomka - córkę. Była pierwszą królową Númenoru, stało się bowiem prawem dynastii królewskiej, że berło przejmuje pierworodne dziecko króla, czy to syn, czy córka.
Królestwo Númenoru przetrwało do końca Drugiej Ery, a nawet wzrosło w potęgę i chwałę; Númenorejczycy zaś aż do drugiej połowy tej ery również wzrastali w mądrości i szczęściu. Pierwsza zapowiedź cienia, który miał zaćmić ich los, zjawiła się za panowania Ter-Minastira, jedenastego z królów. On to wysłał znaczne siły na pomoc Gil-Galadowi. Kochał Eldarówm lecz zazdrościł im. Númenorejczycy stali się podówczas znakomitymi żeglarzami, a poznawszy obszar mórz daleko na wschód, zaczęli marzyć o wyprawach na Zachód i o zakazanych wodach; im zaś szczęśliwsze było ich życie, tym goręcej pragnęli nieśmiertelności, którą cieszyli się Eldarowie.
Co gorsza, królowie, następcy Minastira, zapałali chciwością bogactw i władzy. Początkowo Númenorejczycy przybyli do Śródziemia jako nauczyciele i przyjaciele słabszych ludzkich plemion, zagrożonych przez Saurona; teraz jednak przystanie ich zamieniły się w twierdze panujące nad rozległymi nadbrzeżnymi krainami. Atánamir i jego spadkobiercy sciągali ciężkie haracze, a statki Númenorejczyków wracały załadowane łupami.
Pierwszy wystąpił przeciw Zakazowi Valarów Tar-Atamir oświadczjąc, że z prawa należy mu się wieczne życie jak Eldarom. Cień wtedy pogłębił się nad krajem, a myśl o śmierci trwożyła serca ludzkie. Nastąpił wśród Númenorejczyków rozłam: jedni stali przy królach i ich zwolennikach, zrywając więzy z Eldarami i Valarami; drudzy - nieliczna garstka, mieniąca się Wiernymi - skupili się głównie w zachodniej części królestwa.
Królowie oraz ich zwolennicy stopniowo porzucali mowę Eldarów, aż wreszcie dwudziesty król przybrał imię wzięte z języka númenorejskiego: Ar-Adûnakhôr, co znaczy "Władca Zachodu". Wydało się ono złowróżbne Wiernym, oni bowiem dotychczas tytułowalo w ten sposób jedynie najdostojniejszych z Valarów lub samego Odwiecznego Króla. Rzeczywiście Ar-Adûnakhôr zaczął przwśladować Wiernych i karał tych, którzy jawnie używali języków elfów. Eldarowie już nie odwiedzali Númenoru.
Potęga i bogactwa Númenorejczyków wzrastały nadal, lecz żyli coraz krócej i coraz bardziej lekali się śmierci, a radość ich opuściła. Tar-Palantir próbował naprawić zło, było jednak już za późno; w Númenorze rozpętały się bunty i zwady. Po zgonie Tar-Palantira przywódca rebeliantów zagarnął tron pod mianem króla Ar-Pharazôna. Ar-Pharazôn Złoty był najdumniejszym i najpotężniejszym z królów i nic prócz panowania nad całym światem nie mogło go zadowolić. Postanowił Sauronowi Wielkiemu odebrać władzę nad Śródziemiem i pożeglował na czele silnej floty do Umbaru. Tak wielka była potęga i bogactwa Númenorejczyków, że nawet własni słudzy Saurona opuścili go, on zaś musiał ukorzyć się, złożyć zwycięzcy hołd i prosić go o łaskę. Wówczas Ar-Pharazôn zaślepiony pychą wziął Saurona z sobą jako jeńca do Númenoru. Sauron nie potrzebował wiele czasu, by opętać króla i zawładnąć jego doradcami; wlrótce też przeciągnął serca wszystkich Númenorejczyków - z wyjątkiem garstki Wiernych - z powrotem na stronę Ciemności.
auron okłamał króla zapewniając go, że kto zapanuje nad Nieśmiertelnymi Krajami, zyska wieczne życie, i że Zakaz został mu narzucony dlatego tylko, by królowie ludzcy nie mogli przewyższyć Valarów. "Ale wielki władca sam bierze to, do czego ma prawo" - mówił.
W końcu Ar-Pharazôn posłuchał rady Saurona, czuł bowiem, że zbliża się do kresu swoich dni, a strach przed śmiercią zaćmiewał mu rozum. Zgromadził najpotężniejszy oręż, jaki znał ówczesny świat, a gdy wszystki było gotowe, kazał zageać trębaczom pobudkę i pożeglował na wojnę. Złamał Zakaz Valarów, prócował zdobyć nieśmiertelność przemocą w walce z Władcami Zachodu. Gdy jednak Ar-Pharazôn wstąpił na wybrzeże Błogosławionego Amanu, Valarowie, zrzekając się swej opiekuńczej roli, odwołali się do Jedynego i cały świat się odmienił. Númenor runął pochłonięty przez Morze, a Niesmiertelne Kraje odsunęły się daleko poza okręgi świata. Tal się skończyła się chwała Númenoru.
Ostatni przywódcy Wiernych, Elendil i jego synowie, ocaleli uciekając na dziewięciu statkach i zabrali z sobą nasienie Nimloth oraz Siedem Kryszrałó Jasnowidzenia(dary otrzymane przez ród Elendila od Eldarów). Na skrzydłach burzy przeniesieni na brzeg Śródziemia, tu założyli w północno-zachodnim jego kącie Królestwa Númenorejskie na Wygnaniu: Arnor i Gondor. Elendil był Królem Najwyższym i zamieszkiwał Annúminas na północy, oddając południowe prowincję dwóm swoim synom, Isildurowi i Anárionowi. Oni to zbudowali Osgiliath między dwiema wieżami - Minas Ithil i Minas Anor, opodal granicy Mordoru. Tyle bowiem dobrego wynikło z zagłady Númenoru, że przynajmniej Sauron również w niej zginął - jak sądzili.
Mylili się co do tego; Sauron wprawdzie został dotknięty katastrofą Númenoru tak, że stracił cielesną powłokę, w której od dawna znany był światu, lecz ze złym wichrem umknął z powrotem do Śródziemia jako duch nienawiści. Odtąd nigdy już nie adołał odzyskać postaci, która by ludziom wydawała się piekna; czarny i wstrętny, zachował jedną tylko broń dającą mu władzę; broń postrachu. Wrócił do Mordoru i przez czas jakiś krył się tu, nie dając znaku życia. Zapałął jednak srogim gniewem dowiadując się, że Elendil, którego bardziej niż kogokolwiek nienawidził, ocalał i zakłada królestwo tuż pod progiem jego własnej siedziby.
Dlatego to wkrótce potem rozpoczął wojnę z Wygnańcami, by nie dopuścić do umocnienia się ich państwa w tych stronach. Orodruina znów wybuchła plomieniem i w Gondorze nadano jej nazwę Amon Amarht - Góra Przeznaczenia. Sauron wszakże uderzył za wcześnie, zanim zdążył odbudować swoją potęgę, podczas gdy potęga Gil-Galada wzrosł juz aznacznie. Związani Ostatnim Przymierzem sojusznicy pokonali Saurona odbierając mu Jedyny Pierścień. Na tym zakończyła się Druga Era.
Den |
komentarz[8] |  |
|
|
|
|
|
| Komentarze do "Historia Numenoru" |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
