| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
 Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
Elen Sila Lumenn Omentielvo!
Witaj w Bag End
|
Boromir
Boromir urodził się w roku 2978 Trzeciej Ery, w Minas Tirith, stolicy Gondoru. Był starszym synem, dwudziestego szóstego namiestnika Gondoru, Denethora II oraz bratem Faramira. Boromir dorastał na dworze ojca, gdzie uczył się walki mieczem, jazdy konnej, trenował swoje ciało, uczył się strategii. Interesował się przede wszystkim wojną i bronią. Wychowany przez ojca, odziedziczył po nim wielką odwagę, męstwo, siłę, lecz także dumę. Był jednym z najwybitniejszych dowódców armii Gondoru, dowodził obroną Osgiliath przed atakami oddziałów Saurona, w czerwcu roku 3018, do ostatniej chwili broniąc mostu wraz z bratem i dwoma towarzyszami. Ponieważ był dziedzicem Denethora, nosił tytuły i sprawował urzędy, które przysługiwały następcy namiestnika. W końcu miał sen, taki sam jak jego brat, który bardzo zaniepokoił ich ojca. Ponieważ Denethor zawsze bardziej kochał i faworyzował Boromira, to on został wysłany do Rivendell, w celu znalezienia wyjaśnienia tajemniczego snu. Kiedy wreszcie, po długiej i ciężkiej podróży trwającej sto dziesięć dni, dotarł na miejsce, wziął udział w Nardzie u Elronda, w czasie której zobaczył Jedyny Pierścień. Został jednym z członków Drużyny Pierścienia, której celem było zniszczenie Jedynego, w ogniach Orodruiny, Góry Przeznaczenia. W czasie podróży był jednym z najbardziej przydatnych uczestników, o czym świadczy jego poświęcenie na przykład w próbie podróży przez przełęcz na Caradhrasie, kiedy razem z Aragornem, swoim ciałem utorował drogę dla reszty kompanii, czy w Kopalniach Morii, gdzie dzielnie walczył z orkami, niejednego kładąc trupem. W czasie podróży, starał się przekonać innych by razem z nim ruszyli do jego rodzinnego miasta, Minas Tirith, gdzie można było odpocząć przed ostatnią podróżą w głąb Mordoru. Od początku wyprawy kuszony był przez Jedyny Pierścień, który z czasem zdobywał coraz większą kontrolę nad jego umysłem. W końcu, w czasie odpoczynku koło wzgórza Amon Hen, Boromir poszedł za Frodem i próbował przekonać go by oddał mu Pierścień. Kiedy się to nie udało, zaatakował Powiernika Pierścienia, próbując mu go odebrać siłą. Kiedy Frodo mu uciekł, wkładając Pierścień na palec, Boromir zrozumiał swój błąd i zaczął bardzo żałować tego co zrobił. Błąkając się po lesie natknął się na uciekających Merry’ego i Pippina, przed oddziałem Uruk – Hai. Jak się chwilę później okazało był to koniec jego życia, przez co nigdy już nie ujrzał białych wież swojego ukochanego miasta, Minas Tirith. Mimo niezwykle dzielnej walki, wielkiego poświęcenia, niesamowitej siły i męstwa, Boromir poległ w obronie dwóch hobbitów, przebity wieloma strzałami. Nie pomogło mu granie na swym rogu, gdyż był za daleko od swojej ojczyzny, więc znikąd nie nadeszła pomoc. W ten oto sposób, płacąc własnym życiem, odkupił swoją winę i zachował honor. W ostatniej rozmowie z Aragornem, wyznał mu co zrobił, a potem wyzionął ducha. Aragorn, Legolas i Gimli złożyli martwego Boromira, razem z jego złamanym mieczem, pękniętym na dwie części rogiem, a także bronią mnóstwa wrogów, których udało mu się zabić, w łodzi elfów i powierzyli jego ciało nurtom Wielkiej Rzeki, Anduiny. Jego łódź przepłynęła Wodogrzmoty Rauros i popłynęła dalej z biegiem rzeki, aż do morza, gdzie nikt nie wie co się z nią potem stało. Działo się to w roku 3019 Trzeciej Ery.
Boromir ubrany był w skórzane ubranie oraz kolczugę. U pasa nosił miecz i oprawiony w srebro róg myśliwski, na plecach taszczył tarczę, na szyi miał zawieszony srebrny łańcuch, z diamentem w środku. W czasie pobytu w Lothlorien, otrzymał w darze od Galadrieli złoty pas oraz zielony, magiczny płaszcz. Boromir był silnym i przystojnym mężczyzną, z długimi, sięgającymi ramion ciemnymi włosami i szarymi oczami.
„W tym śnie widziałem, jak na wschodzie niebo się zamroczyło i wzbierała na nim burza, lecz na zachodzie jaśniało blade światło i z tamtej strony doszedł mnie głos, daleki, ale wyraźny, wołający:
Znajdź miecz, który był złamany,
Imladris kryją go jary.
Tam lepsza znajdzie się rada
Niźli Morgulu czary.
Tam też się znak ukaże,
Że bliska jest już godzina…
Lśni zguba Isildura –
Niziołek się nie ugina.”
„Nie przysłano mnie z prośbą o jakąkolwiek łaskę, lecz tylko po to, bym poznał rozwiązanie zagadki.”
„Jeśli rozum zawodzi, mięśnie muszą pokazać, co umieją, jak mówią w mojej ojczyźnie.”
„Ludzie z Minas Tirith nie mają w zwyczaju opuszczać przyjaciół w potrzebie.”
Boromir |
komentarz[2] |  |
|
|
|
|
|
|
|
|
